Rondje hond: Monsters
Moest dat nou???
Even niet opletten als hond en je hebt er nieuwe buren bij: katten! Niet een, maar drie tegelijk en hondsbrutaal. Ze kruipen door een geniepig gaatje in de schutting, allemaal achter elkaar als ze uit hun huis, zeg maar hol, komen.
Ik kan er weinig aan doen want er zijn twee gaatjes. Bewaak ik halfslapend het ene dan pakken ze de andere. Het is om gek van te worden, zeker als oude opa-hond. Mijn baas schijnt het niet zo te deren, ze heeft ze zelfs namen gegeven: Zwartje, Zwartwitje en Streepje. Zolang ze onze tuin ’s morgens als doorsluiproute gebruiken om bij Annie’s vijvertje te gaan zonnen, vindt ze het wel geinig. Ze heeft er niets mee, zegt ze, maar ik vertrouw het niet. Ze zijn opdringerig.
Toen ze laatst op vakantie was en mij moederziel alleen met Jan- mijn prive oppas- achterliet, maakten die monsters het wel heel erg bont. Ik hoorde bij de officiële overdracht dat die krengen vlak bij me op het gras waren geweest toen ik daar knock-out van ouderdom lag te slapen. Jan zag het gebeuren, maar heeft niet ingegrepen want hij dacht dat de baas het goed vond… De baas lachte wat schaapachtig naar mij, had ze geen duidelijke instructies aan hem gegeven? Ik begreep het niet, totdat ik zag wat ze voor souvenirs uit Portugal had meegenomen: blauwe kattenkoppen!
Ze had daar ontdekt dat die tegelkatten eeuwenoud zijn en in allerlei paleizen op de muren hangen. Haar reiskoffertje puilde ervan uit, net zo als die gemeen loensende kattenogen die me op dat moment vanaf de grond aanstaarden. Ik geloofde oprecht in ons eigen paleisje, die kamers helemaal voor ons alleen, maar nu weet ik het niet meer. Volgens mij komen er binnenkort echte katten…
