Met z’n allen op een kluitje?
Tekst en foto’s Wybe van de Kuinder
Het ZeeheldenKwartier is een gewilde wijk en vooral bij jongeren populair. Een plek aan de rand van het stadscentrum met alle voorzieningen binnen handbereik. Maar de wijk is volgebouwd. Ontwikkelaars hebben daar iets op gevonden en zo wordt ieder plekje in de wijk benut om vol te bouwen met veelal piepkleine appartementen. Toestemming voor woningsplitsingen wordt makkelijk verkregen en voormalige gezinswoningen worden opgedeeld. Bewonersorganisatie De Groene Eland vindt dat hier zorgvuldiger mee om moet worden gegaan, omdat het ZeeheldenKwartier te veel verdicht. Vanwege parkeerproblemen, de overlast en omdat hun woningen veel geld opleveren, trekken gezinnen weg en verkopen hun huizen aan projectontwikkelaars. Dat is jammer, want juist die mix van gezinnen, jongeren en ouderen maakt deze wijk tot wat hij is.
Door het splitsen ten behoeve van appartementenbouw verandert de samenstelling van de wijk, maar is dat erg en wat vinden de bewoners ervan?
Henk woont al een jaar of dertig op de parterre van een arbeiderswoning aan de rand van het ZeeheldenKwartier. Links woont een bejaarde man. Daarboven een Canadese vrouw en daarboven een Amerikaanse. Boven Henk woont een Griekse vrouw, daarboven een Nederlandse jongen en naast hem, op de hoek van de straat, woont op de parterre een Engelsman, een operaliefhebber, daarboven een rustige vrouw met kind uit Azerbeidzjan en daarboven een vrijgevochten Portugees meisje. De appartementen zijn tussen de 34 en 46 m2 en de huur bedraagt gemiddeld 700,- euro per maand en behalve Henk en de bejaarde man heeft niemand een tuin(tje).
De Canadese heeft eenmaal in de week herenbezoek en viert dat met open ramen. Bovendien skypet ze bijna dagelijks – zeer luidruchtig en ook met de ramen open – iedere avond met haar moeder in Canada. Bij de vrijgevochten Portugese dame komen regelmatig vriendinnen over de vloer, die vaak tot aan het ochtendgloren veel pret maken. Helaas doen ook zij dat met de balkondeuren open en dat veroorzaakt zoveel overlast dat een buurman verderop dreigt haar een kopje kleiner te maken. De operaliefhebber houdt van Maria Callas, en dat mag, alleen wil hij dat het liefst met alle buren delen en dat is soms erg vervelend. Verder heeft iedereen zijn storende eigenaardigheden, maar over het algemeen valt daar mee te leven.
Dit betreft de nog net beheersbare overlast die plaatsvindt achter een gevelwand van 15 meter. Verderop in de straat wonen oudere echtparen, nog meer expats en kamerhuurders tussen gezinnen met kinderen, honden en katten. Met veel praatwerk lukt het om de straat leefbaar te houden. Portugese Maria heeft als verweer dat ze jong is en wil feesten, en met zoveel mensen in huis moeten de balkondeuren open omdat het in die kleine ruimte anders niet meer te harden is van de hitte.
Henk (63 jr.)
“Omdat ik het hier een beetje in de gaten houd en bijna alle mensen die hier wonen ken, is het te doen. Anders hadden ze elkaar allang de oren afgesneden. Ik begrijp dan ook niet hoe de gemeente het in zijn hoofd haalt om de parkeergarage in de Prins Hendrikstraat om te bouwen tot een flat van zestig piepkleine appartementen voor studenten. Dat is vragen om moeilijkheden en dan heb ik het alleen nog maar over geluidsoverlast. Want behalve feesten en pret maken, willen degenen die daar gehuisvest worden ook bezoek ontvangen en moeten ze hun vuilnis en fietsen kwijt.
Het staat daar allemaal veel te veel op elkaar: de woningen in de Prins Hendrikstaat en de Van Speijkstraat, het er tegenaan gebouwde hofje waar meer dan twintig gezinnen wonen en het aangrenzende flatgebouw in de Tasmanstraat waar ook twintig gezinnen wonen.
Verspreid door het ZeeheldenKwartier wonen veel jonge mensen en dat is goed. Maar door ze op één plaats te concentreren mengen ze niet meer met buurtgenoten waardoor zo’n enclave van jonge mensen problemen veroorzaakt.”
Onbegrijpelijk vindt Henk het dat de parkeergarage op de Prins Hendrikstraat nu alweer een jaar gesloten is. Hij werkt buiten de stad en als hij na zessen het ZeeheldenKwartier binnenrijdt moet hij gemiddeld twintig minuten rondrijden voordat hij een parkeerplek heeft gevonden. “Zit ik me schuldig te voelen omdat ik afvalstoffen de wijk in blaas, terwijl er om de hoek een lege parkeergarage staat. Belachelijk!
En ontwikkelaars bouwen geen studentenwoningen omdat zij maatschappelijk betrokken zijn, maar puur omdat er dik geld mee te verdienen valt en het lijkt me een kwalijke zaak als de gemeente dat faciliteert.”
Het ZeeheldenKwartier is een van de oude stadswijken met hier en daar schitterende gevels en verborgen plekjes. Henriëtte (26 jr.) woont hier sinds een half jaar en geniet van alles wat de wijk te bieden heeft, maar vindt het zonde dat de historische serre van Villa Pauwlona in de Van de Spiegelstraat moet wijken voor de bouwlust van dezelfde onderneming die ook de parkeergarage in de Prins Hendrikstraat wil onderverdelen in piepkleine appartementen. “Later, als ik een gezin wil stichten, wil ik in zo’n mooi huis in de Barentzstraat gaan wonen, maar om me heen zie ik dat al die grote woningen in appartementen worden opgedeeld en dat vind ik jammer want ook als ik een gezin heb wil ik in het ZeeheldenKwartier blijven wonen.”
