Rondje Hond: Baas ziek, ik ziek
Waar ik altijd al bang voor was: een zieke baas en hoe dan met mij? Eind december zat ze te snuffen, maar vlak voor Oudjaar was het raak, de baas werd dood en doodziek. Hijgend als een oud paard, hoestend en heel zielig de hele dag in bed. Ik had het gelijk al door op die zogenaamde eerste vakantiedag: er werd niet gerookt, gedronken of gegeten, maar wel gerocheld en voor de wc gehangen.
Terug naar huis heb ik alleen maar in de auto gelegen, de grote weg op en af. Geen bos of wandeling voor mij. Beetje erg saai dus. Thuisgekomen wachtte ons geen verrassing, niemand wist dat we er weer waren, dus de eerste dagen mocht ik “gezellig” 3 x in de tuin…
Op de derde dag kregen wat vriendinnen lucht van deze vreselijke situatie en werd ik gelijkelijk verdeeld over auto’s voor middellange boswandelingetjes en korte blokjes om. Fijn dat het vrouwtje bij thuiskomst steeds even informeerde of het leuk was geweest, maar niet iedereen had kennelijk hetzelfde gevoel want ik had “Oost-Indisch” geluisterd zoals men zei. (Eerlijk gezegd interesseerde dat me geen bal, ik ben half doof en ik weet zelf wel de weg in ons bos).
In week twee verbaasde ik mezelf: ik paste me aan! Die uitlaters wilden me echt niet kwijt. Dus in het bos aan de riem en ook nog blij met een nepbaas. Maar ja, als je eigen baas nog steeds niet vooruit te branden is, dan moet je iets verzinnen, alleen lief op haar bed liggen heeft dan geen enkele zin.
Week drie ging al beter. De baas doet haar gewone dingetjes weer een beetje: met het autootje naar het bos maar stokken gooien daar wacht ik nog op.
Dus mijn grote vraag is: wie was er nou eigenlijk ziek? Zij of ik?